Wednesday, June 4, 2008

Жагаатай танилцсан тvvх


Дээд сургуулиа төгсч ирээд удаагүй байлаа би. Эрүүлийг хамгаалах салбарынхантайгаа дөнгөж танилцаж байсан цаг. Нүдний Баасанхүү эмч ОРБИС хэмээн дэлхийгээр аялан явж, нүдний эмч нарын мэргэжил дээшлүүлдэг "нисдэг эмнэлэг"-ийг анх Монголд 1989 онд оруулж ирсэн юм. Төв Лабораторийн Мөнхтүвшин багш, элэгний М.Шагдарсүрэн эмч болон намайг онгоцон дээр орчуулга хийхэд туслаач гэсэн билээ. Нөгөө хоёр эмч маань мэс заслын өрөөнд, би өвчтөнийг хүлээн авах дээр байлаа. Онгоцонд орж гардаг хүмүүс тун цөөхөн. Дотоод яамны нэг шар толгойтой ах, Монцамэ агентлагийн Сүхжаргалмаа эгчээс өөр хүнийг сайн санахгүй байна. Нэг өдөр Үндэсний телевизээс сурважлахаар ирсэн юм. Цайвар пиджаак өмсч тас хар халимгаа үхэрт долоолгосон мэт самнасан нэг эр уулзлаа. Нүүрэнд нь нэг л юм дутуу шим шиг санагдаад байв "-Намайг Тулах цэгийн Жаргалсайхан гэнэ. Хүмүүс парик Жагаа гэнэ. Үс байхгүй, гайхаад харах xэрэггүй, хөмсөг байхгүй. Айx хэрэггүй. За танилцъя." гээд маш шалмаг яриагаа эхлэхэд нээрээн хөмсөггүй байжээ гэж уулга алдаж билээ. "-Үнэнийг хэлэхэд найз нь англи хэл мэдэхгүй. Гэхдээ яахав хүнээр заалгаад асуултаа цээжилчихсэн. Яг л Түмний нэгийн Чимэд гээд бод. Тэгэхээр найз нь мэдэж байгаа юм шиг асуултаа асууна. Хариултыг дуусахаар дохио өгөөрэй. Би дараагийнхаа асуултaa асууна. Яриа тохирлоо шүү. Ажилдаа оръё" гээд л танилцсан юм даа. Жагаа маань энэ дурээрээ л сэтгэлд минь үдэв.

Бас нэгэн мартдагдахгүй дурсамж бий. Дэлхий тойрч явахдаа Арлын Японд буугаад манайхыг зорьж ирээд багаараа нэг хоноод явсан юм. Миний том хүү тэгэхэд дөнгөж 3 настай байв. "-Ах нь парикаа авлаа, битгий айгаарай." гээд хүүхдийн цагаан инээдээр инээж билээ. Баярлах уцаарлах бүхэн нь нүүрэн дээрээ илэрдэг гэнэн цагаан Жагаа маань явчихна гэдэгт итгэхэд нэг л бэрх байна. Сүүлийн 10 жилд Сан Франциско-д Жагаа маань зөндөө ирсэн. Зөндөө ч уулзаж наргисан, заримдаа ч дүү наддаа бор дарснаас болоод загнуулж байсан. Үг авахдаа яг л хүүхэд шиг нэгэн байлаа. Хамгийн сүүлд уулзахдаа Жагаадаа нэлээд хатуу болзол тавьсан юм. Блүүмингтонд буухад нь "Амссан байх юм бол үнэртэх учраас Далай Багшийг сурвалжуулахгүй" гэсэн болзол байв. Гурав хоног үнэхээр амсаагүй дээ. Золжаргал ах бид хоёрын Далай Ламтай хийсэн уулзалтан дээр Жагаа маань хүссэн асуултаа дээрхийн гэгээнтнээс асууж, уулзалтын дараа Далай Ламтай зургаа авахуулсан юм. Найзыгаа Далай Багштай уулзуулсан даа одоо сэтгэлээ тайтгаруулж сууна. Анх уулзсан дүрээрээ сэтгэлд мөнхөрсөн Жагаа минь “Бусдыг баясгах гэнэхэн цагаан инээмсгэлээрээ тэнгэрийн дагинсыг баясуулах болтугай”.

2006 оны 6 сарын 4.

3 comments:

Barimalch said...

Yu Jagaa ah baihgui ee? Unen biz? Hedhen sariin omno tanaid honoy nevtruulgeer garaad yanziin gyalazaj bsn shuu dee.

D.Sainbayar said...

Um ma ni bad mi hum! Sain setguulch baij bilee.

ek said...

hunii sain ni turuulj horvoog orhidog gedeg. Burhan baidag gedegt, tuunii huch chadald ene mayagaara herhen ch itgeh bileedee. Baidag bol ter burhanii orond Jagaa ene horvoogoos iluu hereg bolson yum bailgui dee. Um mani bad ni hum.